Runa-licious: Kane in Carré!

Alweer een hele tijd geleden gaf ik mijn moeder een bijzonder cadeautje voor Moederdag: Met z'n tweetjes naar een concert van Kane in Carré. Het najaar van 2010 stond voor Kane, naast de geboorte van Dinand's derde zoontje Che, vooral in het teken van de "No Surrender" tour. Een tour met akoestische voorstellingen die ten gehore werden gebracht in verschillende Nederlandse theaters. Deze bijzondere tour werd op 31 oktober afgesloten met het concert in Carré.

Eindelijk was het vorige week zondag zo ver! Het leek weer even de pakjesavond van vroeger: met een opgetogen gevoel wakker worden en als eerste denken aan wat je die dag te wachten staat. Gedurende de hele dag in opperbeste stemming verkeren en ook wel een beetje nerveus de uren aftellen. Daarbij hoort natuurlijk ook het afspelen van de 5 cd's die Kane inmiddels rijk is en daarbij lekker mee blèren. En het mooie was dat ik niet de enige was die zich gedroeg als een klein kind op pakjesavond: ook mijn moeder had er overduidelijk last van.

Wegens de werkzaamheden op de snelwegen naar Amsterdam stapten we al vroeg in de auto op weg naar Carré. Gelukkig waren we ruim op tijd, zodat we eerst nog even het prachtige Carré konden bewonderen. Eenmaal binnen het concertgebouw moesten we nog een half uur wachten voordat de zaal open ging, ongeduldig zaten we dan ook te wiebelen op onze stoelen. Zouden "onze vrienden" onze verwachtingen waar gaan maken?

Ruim drie uur later liepen we (bijna) gillend en druk door elkaar pratend door Amsterdam, het hele concert werd geëvalueerd. We bespraken de mooiste, meest swingende, leukste en gevoeligste nummers... De meest bijzondere momenten werden uitgelicht en de mooie woorden van Dinand werden herhaald.

Het concert was intiem, ingetogen en gevoelig, maar ook lekker swingend en heerlijk rock and roll. Kane liet mij die avond vooral de betekenis inzien van de uitspraak "groots in kleinheid". "In Carré gaat Kane terug naar de basis. Akoestische gitaren voor Dennis van Leeuwen en Robin Berlijn, een akoestische bas voor Ivo Severijns, kwastjes in plaats van stokjes voor drummer Joost Kroon en het ingetogen orgel van Nico Brandsen. De openingsfase is klein, maar tegelijkertijd muzikaal overdonderend. Eén ding wordt snel duidelijk in het beroemdste theater van Nederland: Kane heeft haar best gedaan iets bijzonders te maken van deze theatershow." (muziek.nl)

Vanaf de opkomst van de mannen (een donker podium, het enige licht afkomstig van enkele lampen die de zaal in flitsen en, meteen daaropvolgend, een luid gedonder... De mannen die opkomen en de onweersgeluiden die langzaam overgaan in het eerste nummer: Go) tot de eindtonen van het laatste nummer (No Surrender) waarbij onverwacht alle mannen naar voren komen en gezamenlijk in één microfoon beginnen te zingen… Van al deze momenten heb ik genoten. Alsof ik in een rollercoaster terecht was gekomen: het ene moment een glimlach op mijn gezicht het volgende moment kippenvel over mijn hele lichaam. De mannen van Kane zorgden voor tranen in mijn ogen en een lachsalvo door de hele zaal.

"Het geeft de toch al intieme show een extra persoonlijk karakter. Alsof je bij Woesthoff in de huiskamer zit en hij verhaalt over de carrière en levens van de band die hij in 1998 begon. Maar waar de 38-jarige zanger zich het hele concert heeft ingehouden, gaat hij tijdens R.E.A.L. dan toch even helemaal los. Als ware het een optreden in De Kuip rent Woesthoff heen en weer over het podium van Carré. Want je kunt Woesthoff dan wel uit het stadion halen, je krijgt het stadion nooit helemaal uit Woesthoff." (muziek.nl)

Jullie horen het al: een week later geniet ik nog na. Ik kijk nu al uit naar het volgende (al dan niet akoestische) concert van Kane!