Sweet Music: Train - Marry Me.

Deze clip is voor iedereen die zich nog in een Valentijnssfeer bevindt (waaronder ik).

Voor iedereen die altijd met het hoofd in de (al dan niet roze) wolken loopt (waaronder ik).

En voor diegene onder ons die gewoon altijd wel te porren is voor wat romantiek (waaronder ik).

Together can never be close enough for me
Feel like I am close enough to you
You wear white and I'll wear out the words I love you
And you're beautiful

--

Promise me you'll always be happy by my side
I promise to sing to you when all the music dies

--

And marry me today and everyday
Marry me if I ever get the nerve to say hello in this cafe
Say you will, say you will marry me

Sweet Music: Christmas!

De afgelopen jaren had ik geen vriend tijdens de wintermaanden en de daarbij behorende feestdagen. Ik geniet altijd erg van het leven als vrijgezel, maar zo rond de kerst begint het te kriebelen... Kerst doet me verlangen naar gezelligheid, liefde, geborgenheid, een warme knuffel op een koude nacht en een zoen onder de mistletoe... Of te wel: een speciaal persoon met wie je de feestdagen door kunt brengen.



Vorig jaar zong ik vanzelfsprekend luidkeels mee op het nummer "Being alone at Christmas" van Miss Montreal...

Singing bells and snowy streets

All around the world

Happy faces everywhere

But your bed is cold

Embrace yourself like no one else could

Being alone at Christmas doesn't have to be a bad thing

Singing songs all for yourself

Some brandy, no one's leaving

And oooh you're alone tonight

Oooh no Christmas lights

No kisses, hugs, no love, no luck

Christmas a delight

Je voelt 'm waarschijnlijk al een beetje aankomen: daar is sinds kort verandering in gekomen. En dat betekent: Klingende kerstbellen, versierde kerstbomen, sneeuwwitte straten, de gloed van kaarsen, de gelukkige gezichten van vrienden en familie om me heen... Dingen waar ik altijd al van genoot, (begrijp me niet verkeerd, want eenzaam heb ik me nooit gevoeld -gelukkig-) maar waar ik dit jaar waarschijnlijk net even meer van ga genieten omdat ik deze momenten met iemand kan delen.  De kerstliedjes niet alleen hoeven zingen, en de brandy (of liever een ander drankje) sámen aanbreken in plaats van alleen. Vorig jaar zong ik daarnaast, samen met Miss Montreal het volgende:
  

Things will be okay

You'll see you won't be lonely

Maybe next year you and me

Around the Christmas tree

En ik geloofde er destijds natuurlijk geen snars van, maar zo zie je maar! Opeens betrap je jezelf erop dat je iets té vaak aan het mee neuriën bent met één van je minst favoriete artiesten (Do):

There was a time when

I couldn't smile and

I saw my world in shades of grey

Each night I prayed for

A little colour

To take my loneliness away

Now everyday is Christmas

'Cause I'm in the arms of the one I love

Everyday's a holiday

Since heaven sent you from above

... Ik hoop van harte dat mijn steun en toeverlaat in kersttijden en daarbuiten (Miss-Montreal) dit jaar niet in een koud bed hoeft te stappen en een persoon heeft gevonden waarmee ze luidkeels alle kerstliedjes kan zingen! ;-)

Foto: I.Anton via Flickr

Sweet Music: Set the fire to the third bar

I find the map and draw a straight line
Over rivers, farms, and state lines
The distance from 'A' to where you'd be
It's only finger-lengths that I see
I touch the place where I'd find your face
My fingers in creases of distant dark places

I hang my coat up in the first bar
There is no peace that I've found so far
The laughter penetrates my silence
As drunken men find flaws in science

Their words mostly noises
Ghosts with just voices
Your words in my memory
Are like music to me

I'm miles from where you are,
I lay down on the cold ground
I pray that something picks me up
And sets me down in your warm arms

After I have travelled so far
We'd set the fire to the third bar
We'd share each other like an island
Until exhausted, close our eyelids

And dreaming, pick up from

The last place we left off

Your soft skin is weeping

A joy you can't keep in

I'm miles from where you are,

I lay down on the cold ground

And I, I pray that something picks me up

and sets me down in your warm arms

Tekst: Snow Patrol - Set the fire to the third bar.
Foto: Stephanie Williams

Leaves keep falling on my head

Nothing seems to fit

And those leaves are falling on my head, they keep falling.

But there's one thing I know:

The blues they send to meet me won't

defeat me.

It won't be long untill happiness steps up to greet me.

Leaves keep falling on my head and,

I'm never gonna stop the leaves by complaining.

But...

I'm free and nothing is worrying me!

Mijn eigen interpretatie van het welbekende nummer "Raindrops keep falling on my head"

Baby don't worry!

Dat Bob Marley bij veel mensen nog steeds een gevoelige snaar weet te raken, dat wisten we natuurlijk al lang. Maar zo'n jonge reggae fan als dit schattige kereltje, had ik nog niet eerder gezien!

Rise up this morning
Smiled with the rising sun
Three little birds
Pitch by my doorstep
Singing sweet songs
Of melodies pure and true
Saying "This is my message to you-ou-ou:"

Singing: "Don't worry about a thing
'Cause every little thing, gonna be all right."
Singing: "Don't worry don't worry about a thing
'Cause every little thing, gonna be all right!"

Lovely Words

You don’t have to feel

Like a waste of space
You’re original
Cannot be replaced

If you only knew
What the future holds
After a hurricane

Comes a rainbow

Katy Perry - Firework

Foto: Nikosalpha

Kane in Carré!

Alweer een hele tijd geleden gaf ik mijn moeder een  bijzonder cadeautje voor Moederdag: Met z'n tweetjes naar een concert van Kane in Carré. Het najaar van 2010 stond voor Kane, naast de geboorte van Dinand's derde zoontje Che, vooral in het teken van de "No Surrender" tour. Een tour met akoestische voorstellingen die ten gehore werden gebracht in verschillende Nederlandse theaters. Deze bijzondere tour werd op 31 oktober afgesloten met het concert in Carré.

Eindelijk was het vorige week zondag zo ver! Het leek weer even de pakjesavond van vroeger: met een opgetogen gevoel wakker worden en als eerste denken aan wat je die dag te wachten staat. Gedurende de hele dag in opperbeste stemming verkeren en ook wel een beetje nerveus de uren aftellen. Daarbij hoort natuurlijk ook het afspelen van de 5 cd's die Kane inmiddels rijk is en daarbij lekker mee blèren. En het mooie was dat ik niet de enige was die zich gedroeg als een klein kind op pakjesavond: ook mijn moeder had er overduidelijk last van.

Wegens de werkzaamheden op de snelwegen naar Amsterdam stapten we al vroeg in de auto op weg naar Carré. Gelukkig waren we ruim op tijd, zodat we eerst nog even het prachtige Carré konden bewonderen. Eenmaal binnen het concertgebouw moesten we nog een half uur wachten voordat de zaal open ging, ongeduldig zaten we dan ook te wiebelen op onze stoelen. Zouden "onze vrienden" onze verwachtingen waar gaan maken?

Ruim drie uur later liepen we (bijna) gillend en druk door elkaar pratend door Amsterdam, het hele concert werd geëvalueerd. We bespraken de mooiste, meest swingende, leukste en gevoeligste nummers... De meest bijzondere momenten werden uitgelicht en de mooie woorden van Dinand werden herhaald.

Het concert was intiem, ingetogen en gevoelig, maar ook lekker swingend en heerlijk rock and roll. Kane liet mij die avond vooral de betekenis inzien van de uitspraak "groots in kleinheid".  "In Carré gaat Kane terug naar de basis. Akoestische gitaren voor Dennis van Leeuwen en Robin Berlijn, een akoestische bas voor Ivo Severijns, kwastjes in plaats van stokjes voor drummer Joost Kroon en het ingetogen orgel van Nico Brandsen. De openingsfase is klein, maar tegelijkertijd muzikaal overdonderend. Eén ding wordt snel duidelijk in het beroemdste theater van Nederland: Kane heeft haar best gedaan iets bijzonders te maken van deze theatershow." (muziek.nl)

Vanaf de opkomst van de mannen (een donker podium, het enige licht afkomstig van enkele lampen die de zaal in flitsen en, meteen daaropvolgend, een luid gedonder... De mannen die opkomen en de onweersgeluiden die langzaam overgaan in het eerste nummer: Go) tot de eindtonen van het laatste nummer (No Surrender)  waarbij onverwacht alle mannen naar voren komen en gezamenlijk in één microfoon beginnen te zingen… Van al deze momenten heb ik genoten. Alsof ik in een rollercoaster terecht was gekomen: het ene moment een glimlach op mijn gezicht het volgende moment kippenvel over mijn hele lichaam. De mannen van Kane zorgden voor tranen in mijn ogen en een lachsalvo door de hele zaal.

"Het geeft de toch al intieme show een extra persoonlijk karakter. Alsof je bij Woesthoff in de huiskamer zit en hij verhaalt over de carrière en levens van de band die hij in 1998 begon. Maar waar de 38-jarige zanger zich het hele concert heeft ingehouden, gaat hij tijdens R.E.A.L. dan toch even helemaal los. Als ware het een optreden in De Kuip rent Woesthoff heen en weer over het podium van Carré. Want je kunt Woesthoff dan wel uit het stadion halen, je krijgt het stadion nooit helemaal uit Woesthoff." (muziek.nl)

Jullie horen het al: een week later geniet ik nog na. Ik kijk nu al uit naar het volgende (al dan niet akoestische) concert van Kane!

Benieuwd geworden naar het hele concertverslag van Jochem Geerdink? Klik dan hier